16 тайдаа бичиж байжээ...

Аль 16 настайдаа иймэрхүү шүлэг бичдэг байсан байх нь. Уран-Өд дээрээ, багшдаа, найз нартаа шинэ шүлэгээ унших гээд л "Номын төв" - д болдог дугуйландаа яаран гүйдэгсэн...
...Арван хэдтэй залуучууд
Айраг уугаад, найраг уншаад
Дуулж явсан юмаа... гэж нэг дуу байдаг байхаа. Хангал ах, Дашка, Идэрээ, Нямка, Сосоо, Нэргүй, Лхагваа, Дулмаа, Ариунбаяр, Алтанхуяг гэж нөхдүүд дугуйлангаа санах бүрт сэтгэлд минь юу юуны өмнө орж ирдэг юм. Сайхан ч цаг байж, сайхан ч хотод байж, сайхан ч багштай байж дээ. Багшийнхаа номонд зураг зурах хүн олчих юм сан даа.
Гэснээс шүлэгээ мартах гэж байна ш дээ.

"Арван долоотойдоо хэн л томоождогсон билээ" гээд

Arthur Rimbaud аваад хаячихсан байдаг билүү дээ.

Батлах албагүй бодол

Үнэн эс бөгөөс худал
Тэнгэр эс бөгөөс газар
Үүл эс бөгөөс шороо
Тэр эс бөгөөс энэ
Амьдрал ердөө л хоёрхон туйлын хооронд
Ацаглаж тогтсон ганц тулгуур
Аль эсвэл чи ч би ч хэн ч мэдэхгүй
Асуултаар дүүрэн агаар мандалын орчил
Үхэл эс болбоос амьдрал
Үүрд эс болбоос түр зуур
Там эс болбоос диваажин
Тэнд эс болбоос энд
Орон зай ердөө л орших хязгаар
Орчлонгийн тоосонцор оршуулагдах газар
Осолдохгүй оргилд хүрэх цэг
Огт ор үгүйн оддын эргэх тэнхлэг
Хоосон эс агаад дүүрэн
Хар эс агаад цагаан
Хайр эс агаад үзэн ядалт
Одоо эс агаад хэзээ ч үгүй
Цаг хугацаа ердөө л нэмэх хасах дараалал
Цал буурал хүүгийн өвгөн болох хүсэл
Цас бороо болж шиврэх тэр намуун аяз
Цатгалан хорвоогийн цана тогтохгүй хуйлрал
Буруу эс атал зөв
Бурхан эс атал чөтгөр
Инээд эс атал уйлаан
Эсвэл энэ чигээрээ эсрэг тэсрэг

Үхсэний дараахыг зовсоны эцэсийг
Үнэн эсвэл худлыг бүгдийг нь
Мэдэхгүй атлаа чамин төрх зурж
Чадахгүй байтлаа хээнцэр дүр бичиглэж
Үхэл, батлах албагүй аксиом гэдгийг
Үүрд бид судалсаар л байх уу?